Een man is eigenaar van een stallingsbedrijf voor recreatievoertuigen in de Buitenvaart in Almere-Buiten. Dit gebied is hoofdzakelijk bestemd voor tuinbouw. Omdat de tuinbouw grotendeels verdwijnt, besluit de gemeente in 2009 een deel van de bestemming zo te wijzigen dat de opslag van recreatievoertuigen in de leegstaande kassen ook mogelijk wordt.  Verzoekers dienen officieel een aanvraag voor een omgevingsvergunning in. De aanvragers ontvangen in mei 2010 een brief dat de vergunning nog niet rond is maar dat begonnen kan worden met de werkzaamheden. Alle aanvragers gaan er vanuit dat het stallen van recreatievoertuigen zoals in de rest van Nederland, niet alleen caravans, maar ook gemotoriseerde voertuigen behelst. In juni dat jaar wordt het bestemmingsplan ook daadwerkelijk gewijzigd, waardoor de vergunning verleend kan worden. De man hoort echter niets meer. In maart 2012 gelast de gemeente de man de stalling van gemotoriseerde voertuigen op last van een dwangsom te staken. De bestemming van het gebied zou niet zien op de stalling van gemotoriseerde voertuigen (campers, bootjes) maar alleen op het stallen van caravans. In juli dat jaar neemt de gemeente een positief besluit op de vergunningaanvraag ten behoeve van de stalling van caravans. Voor de man en zijn collega’s betekent deze beperking een strop: de contracten voor de enorme opslagruimtes lopen nog. Het bezwaar dat verzoeker tegen het dwangsombesluit en de vergunning indient wordt door de gemeente afgewezen. Volgens de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State blijkt niet uit de vergunningaanvraag of de door de man overgelegde stukken dat de aanvraag ook zag op gemotoriseerde voertuigen. Bovendien is nu ook in het bestemmingsplan vastgelegd dat dit niet mag. Ook via de politiek lukt het de man niet om de gemeente op andere gedachten te brengen. De ombudsman kan ook niets voor de man betekenen. Nu de zaak onder de rechter heeft gelegen, is hij niet bevoegd hierover te oordelen. De zaak wordt gesloten.