In 2013 ruimt de GGD namens Stadsdeel Zuid de woning van een vrouw op nadat er een gaslek is geconstateerd door de netwerkbeheerder. De vrouw verblijft tijdens de opruiming in een GGZ instelling. Hier raakt ze in paniek. Zij dient over de gang van zaken een klacht in bij de GGD. Tegen het besluit tot toepassing van bestuursdwang en het besluit tot invordering van de kosten gaat zij in bezwaar, gevolgd door een schadeclaim. Het stadsdeel verklaart de bezwaren gegrond. Gelet hierop ziet de ombudsman geen rol voor zichzelf weggelegd en sluit het dossier. Begin 2014. In augustus 2014 vertelt de vrouw de ombudsman dat het stadsdeel bereid is schadevergoeding te betalen, maar dat zij meer dan het dubbele bedrag wilt. Ook is ze niet tevreden met het antwoord van de GGD op haar klacht. Ze is niet ingegaan op het aanbod tot gesprek van de GGD. De advocaat van de vrouw ziet de vergoeding als het hoogst haalbare. De ombudsman oordeelt niet over de hoogte van schadevergoedingen maar kan wel kijken naar de opbouw. Daarom vraagt hij om een afschrift van de toekenning tot schadevergoeding. De ombudsman stelt de vrouw voor om samen met de ombudsman en de GGD in gesprek te gaan om het een en ander uit te spreken. Daar stelt ze geen prijs op. Na enkele maanden en een rappel hoort de ombudsman niets meer of haar advocaat of de vrouw zelf over de schadevergoeding en hij sluit het dossier weer.