Een man wendt zich tot de ombudsman en vertelt eind mei telefonisch melding te hebben gemaakt over twee scooters die bij hem in de straat staan. In het gesprek hierover is hem gevraagd of en op welke wijze hij op de hoogte gehouden wil worden van voortgang. De man laat weten prijs te stellen op het ontvangen van informatie via zijn emailadres.

Eind juni dient hij een klacht in omdat hij tot dan toe niets heeft gehoord. Inmiddels is er 1 scooter verwijderd, maar de andere staat er nog steeds. Over de klacht ontvangt hij een ontvangstbevestiging waarin staat dat er binnen een week schriftelijk of telefonisch contact met hem wordt opgenomen. Hij krijgt dan volgens deze bevestiging onder andere de naam van de persoon die de klacht behandelt.

Na ruim een week laat hij de ombudsman weten dat ook deze toezeggingen niet zijn nagekomen.

Een medewerkster van de ombudsman doet navraag bij de gemeente. Enerzijds naar de scooters, anderzijds naar het niet nakomen van de toezeggingen. Wat de scooters betreft: Een van de twee wordt gekwalificeerd als wrak en kan op die grond snel verwijderd worden, de andere staat als gestolen geregistreerd en het stadsdeel heeft de politie gewaarschuwd omdat die zorg moet dragen voor verdere actie. Aan de man wordt excuus aangeboden voor het verzuim hem te informeren over de ondernomen acties ten aanzien van zijn melding.

Voor zover hij zich beklaagt over het niet nakomen van toezeggingen na het indienen van een klacht, moet gezegd worden dat (nog) niet duidelijk is wat hier de oorzaak van is. Bekend is dat er een automatische ontvangstbevestiging wordt verzonden met een reeks van toezeggingen. Het ambitieniveau van de gemeente Amsterdam en de daarmee gewekte verwachtingen bij burgers lijken niet in alle gevallen aan te sluiten op de praktijk van alle dag.

De ombudsman is dit signaal ook ter ore gekomen in andere zaken en het wordt nader besproken en onderzocht.