Een Amsterdamse vrouw ontvangt in de aanloopperiode naar het zelfstandig ondernemerschap een bijstandsuitkering. Dat doet ze door gebruik te maken van de zogenaamde bescheiden schaalregeling; dat wil zeggen dat ze maximaal 23,5 uur per week mag werken. Gedurende drie maanden werkt ze, volgens eigen opgave, meer dan die 23,5 uur per week (daarna heeft ze inkomsten boven de bijstandsnorm, en wordt de bijstand beëindigd). Ze maakt bij de Rijksbelastingdienst aanspraak op de zelfstandigenaftrek. Die twee zaken (bescheiden schaal en zelfstandigenaftrek) kunnen niet samengaan. Dat betekent dat de gemeente de bijstandsuitkering over die drie maanden wil terugvorderen ófwel bewijs wil zien van intrekking aanspraak zelfstandigenaftrek.  

De vrouw kan zich hiermee niet verenigen en gaat naar de Gemeentelijke Ombudsman. De ombudsman belegt een gesprek met een medewerker van het klachtenteam, de huidige klantmanager van de vrouw en diens teammanager. De vrouw wil niet aanwezig zijn. De klantmanager biedt aan om een gesprek met de vrouw te hebben om alles op een rij te zetten. Daarop gaat de vrouw wel in. Beiden vertellen de ombudsman dat het een heel prettig gesprek was. Het resulteert in een besluit waarin de gemeente afziet van terugvordering. De klantmanager heeft daartoe een integrale afweging gemaakt op basis van (onder meer) de volgende aspecten:

• Bij de gemeente is indertijd qua informatieverstrekking aan de vrouw niet alles perfect gegaan
• Hij heeft zichzelf de vraag gesteld wat in deze situatie redelijk zou zijn
• Hij heeft daarbij naar de hele situatie gekeken
• En zich daarbij ook afgevraagd wat het doel van terugvordering is
• Wel terugvorderen betekende voor hem voorbijgaan aan het doel van terugvordering

De Gemeentelijke Ombudsman is zeer verheugd dat de klantmanager zichzelf deze kernvragen heeft gesteld en de antwoorden daarop doorslaggevend heeft laten zijn, in plaats van een beslissing op puur formeel-juridische gronden te nemen.