In maart 2015 vraagt een ernstig zieke vrouw een traplift aan. Zij weet dat ze niet lang meer te leven heeft en wil haar laatste maanden nog graag in haar vertrouwde omgeving doorbrengen.

Deze aanvraag wordt afgewezen onder vermelding: “De gemeente biedt uitsluitend compensatie voor het ontsluiten van een woonlaag tot maximaal één hoog”. Wel kan de vrouw een verhuiskostenvergoeding krijgen.

Nu wil het toeval dat haar buurvrouw aan de andere kant van het trapportaal, eveneens op driehoog, ook een traplift heeft aangevraagd. Onlangs heeft zij, na een bezwaarprocedure de traplift voor één woonlaag toegekend gekregen, op voorwaarde dat ze zelf zorgt voor een lift naar de 2^e en 3^e woonlaag.

Na overleg met de ombudsman besluit de zieke vrouw met hulp van haar buurvrouw bezwaar in te dienen tegen de afwijzing die zij heeft ontvangen. Ze wijst erop dat er reeds één traplift is toegekend aan haar buurvrouw, als zij de andere toegekend krijgt dan betaalt ze samen met de buurvrouw de lift naar de 3^e verdieping.

De ombudsman ondersteunt dit verzoek door de gemeente te vragen het bezwaarschrift met voorrang te behandelen met het oog op de gezondheidstoestand van de vrouw. Bovendien vraagt hij de aanvragen van beide buurvrouwen in onderlinge samenhang te beoordelen.

De gemeente beslist al snel dat aan iedere bewoner één traplift wordt toegekend, mits ze zelf zorg dragen voor de derde traplift. De bewoonsters zijn verheugd over dit resultaat, maar helaas wordt de traplift door verschillende oorzaken pas eind augustus geplaatst en heeft de zieke vrouw er niet meer  van kunnen genieten.

Steeds weer lijkt hier vergeten te worden dat achter het dossier een ernstig zieke vrouw schuil gaat die afhankelijk is van de traplift om haar woning uit te kunnen en nog maar kort heeft te leven.

De ombudsman gaat met name dit laatste aspect nog verder bespreken met de gemeente met de bedoeling herhaling te voorkomen.