Een Amsterdamse vrouw heeft een aanvullende bijstandsuitkering. Ze klaagt bij de ombudsman over een aantal inhoudelijke punten, zoals het versturen van een dwangbevel, haar re-integratietraject, de toepassing van de kostendelersnorm in haar situatie, geen informatieverstrekking over inkomstenvrijlating. De ombudsman stuurt de klacht in overleg met de vrouw naar de gemeente door, zodat die de klacht in behandeling kan nemen. In de klachtafhandelingsbrief erkent de gemeente dat er op verschillende onderdelen niet juist is gehandeld en informeert de gemeente haar over de andere punten.

Vanwege alle stress had de vrouw de aanvullende uitkering laten beëindigen. Dat kan volgens de ombudsman niet de bedoeling zijn. Hij bespreekt dit met een directeur, en dat leidt ertoe dat een teammanager de vrouw voor een gesprek uitnodigt. Uit het gespreksverslag blijkt dat er het nodige is misgegaan; de teammanager begrijpt de boosheid van de vrouw.

De vrouw heeft ten tijde van het gesprek inkomsten boven de bijstandsnorm. Een aanvullende bijstandsuitkering is daarom niet nodig; bovendien wil ze geen contact meer met WPI. De teammanager zegt toe dat, mocht contact met WPI toch nodig zijn, de vrouw rechtstreeks contact met hem kan opnemen.

Nu de gemeente erkent dat er het nodige is misgegaan en de vrouw geen aanvullende bijstandsuitkering nodig heeft, is er voor de ombudsman geen rol meer weggelegd. Hij sluit het dossier.