Een man stuurt een email aan de ombudsman waarin hij meldt overlast te ondervinden door het aanhoudende geblaf van de hond van zijn overburen. Met name als het mooi weer is leidt dit tot het gedwongen sluiten van ramen en deuren en zelf binnen blijven, in plaats van op het balkon zitten.

De man zegt in 2005 diverse malen tevergeefs de buren te hebben verzocht maatregelen te nemen die de overlast beperken, maar tot op heden is er niets veranderd.

De man neemt contact op met het meldpunt Zorg en (woon-)Overlast, maar die zeggen aan de gemelde overlast weinig te kunnen veranderen omdat er van niemand anders uit de buurt klachten zijn ontvangen en het niet verboden is een hond te houden. Omdat de man bovendien geen klachten meer uit bij het Meldpunt, wordt het dossier gesloten.

Nu de ombudsman aan het Meldpunt kenbaar maakt dat de man nog steeds last heeft van de blaffende hond, wordt besloten bij beide buren een huisbezoek af te leggen om polshoogte te nemen.

Beiden krijgen zo de gelegenheid om hun verhaal te doen. Tijdens het huisbezoek wordt niet geconstateerd dat de hond bovenmatig blaft, maar dat wil niet zeggen dat dat niet op andere momenten wél het geval is. De eigenaar van de hond laat weten wel eens een boze stem te hebben gehoord, maar niet te weten van wie deze afkomstig is en dus heeft ze nooit met de mensen het gesprek kunnen aangaan.

De ombudsman adviseert de man contact op te nemen met Beter Buren. Een gesprek tussen beide buren, onder begeleiding van een derde, kan in veel gevallen een oplossing brengen waarmee beide partijen kunnen leven. Kort daarna laat de man de ombudsman weten dat hij zich heeft aangemeld bij Beter Buren en wacht  op een afspraak om de zaak te bespreken.