De patiënten vertrouwenspersoon van mevrouw X stuurt de ombudsman een email waarin hij zijn zorgen uit over mevrouw X die na gedwongen opname, op straat dreigt te komen staan. Hoewel er geen duidelijkheid is over de huisvesting voor de vrouw is de datum waarop zij de kliniek moet verlaten nabij. De ombudsman neemt contact op met de GGD en vraagt de situatie te beoordelen en te bezien wat zij de vrouw kunnen bieden. De GGD vertelt dat de kliniek verantwoordelijk is voor de huisvesting van de vrouw en neemt op verzoek contact op met haar behandelaar. Omdat de behandelaar op het standpunt blijft staan dat de vrouw de kliniek moet verlaten, zelfs als er geen huisvesting is, zegt de GGD toe dat de vrouw contact mag opnemen zodra ze daadwerkelijk op straat staat. Als de ombudsman dit kenbaar maakt aan de vertrouwenspersoon blijkt dat hij een schorsingsverzoek voor de vrouw heeft ingediend. Hierin beslist een onafhankelijke commissie of de kliniek op deze wijze de vrouw mag ontslaan. Een week later laat de vrouw aan de ombudsman weten dat de commissie heeft besloten dat zij niet mag worden ontslagen zolang er geen huisvesting voor haar is geregeld.