Een alleenstaande Almeerse vrouw heeft drie zoons. Eén van haar kinderen heeft als baby het shakenbabysyndroom opgelopen. Als gevolg daarvan is de zevenjarige jongen meervoudig gehandicapt. De vrouw heeft daarom een woning met een slaapkamer op de begane grond nodig. Aangezien het heel lastig is om een aangepaste huurwoning te vinden, hebben de ouders van de vrouw een woning voor haar gekocht. De vrouw dient bij de gemeente een aanvraag in voor de aanpassing (een uitbouw) van haar woning. De gemeente geeft vervolgens een onafhankelijk adviseur opdracht om een rapport op te stellen. De gemeente keurt vervolgens een tekening, onderdeel uitmakend van het rapport, af. De tekening is afgekeurd omdat de uitbouw volgens de gemeente vier m2 te groot is. De vrouw vraagt de gemeente diverse malen om het rapport. Wanneer ze uiteindelijk het rapport ontvangt, blijkt dit te zijn opgesteld op basis van haar vorige woning. Het vertrouwen van de vrouw is door de hele gang van zaken behoorlijk geschonden. De gemeente biedt de vrouw vervolgens een mediationtraject aan. De vrouw heeft inmiddels een advocaat in de arm genomen en wendt zich tevens tot de ombudsman. De ombudsman bespreekt met de vrouw de verschillende mogelijkheden die zij heeft. De vrouw besluit om toch gebruik te maken van het mediationtraject. De ombudsman laat de vrouw weten dat als ze er uiteindelijk niet uitkomt met de gemeente, zij zich te allen tijde weer tot de ombudsman kan wenden.