Een man wil na het overlijden van zijn volwassen zoon de nalatenschap beneficiair afhandelen. De bank van de zoon vraagt om een verklaring waarin staat dat de zoon geen andere erfgenamen heeft. Meneer belt met de gemeente en wordt verwezen naar een digitaal formulier. Als een reactie uitblijft belt hij met de gemeente. De medewerker aan de telefoon kan het formulier niet terugvinden. Na een aantal maal te zijn doorverbonden vraagt een backofficemedewerker hem om een e-mail te sturen. De man krijgt hier geen inhoudelijk antwoord op maar ontvangt een standaardtekst die betrekking heeft op doodgeboren kinderen. Een tweede belronde levert opnieuw niets op. De man krijgt wel te horen dat hij naar de notaris moet voor een verklaring van erfrecht. Hij is het daar niet mee eens omdat na het overlijden van zijn zoon door de rechter een vereffenaar is aangesteld. Die heeft al geconstateerd dat er geen andere erfgenamen zijn. De man ervaart de telefoongesprekken met de medewerkers van de gemeente als weinig empathisch. De ombudsman legt de kwestie voor aan de gemeente. Een teamleider van de betreffende afdeling neemt telefonisch contact op met de man en bespreekt de manier waarop de man te woord is gestaan. Hij legt hem ook uit dat de benodigde gegevens uitsluitend kunnen worden verstrekt aan een notaris. Die kan vervolgens een verklaring van erfrecht opstellen die de bank nodig heeft. Aan deze regels kan de ombudsman niets veranderen. De man heeft daarop een notaris in de arm genomen. De ombudsman sluit het dossier.