Een man komt op het spreekuur van de ombudsman. Hij heeft vier kinderen die in 2005 uit huis zijn geplaatst door Jeugdbescherming. Hij heeft hier veel verdriet van gehad. De kinderombudsman legt aan de man uit dat het niet mogelijk is om een veertien jaar oude klacht in behandeling te nemen. Niet alleen is de kans groot dat alle betrokkenen inmiddels niet meer (in de jeugdzorg) werkzaam zijn, maar zelfs het hele systeem van jeugdbescherming is inmiddels anders. De man vertelt dat hij dit begrijpt, maar dat hij wel graag contact wil met zijn kinderen. Hij heeft ze dertien jaar niet meer gesproken. De kinderombudsman legt uit dat ze niet kan bepalen voor de vader dat er na dertien jaar recht is op contact. De man vertelt dat de gezinsvoogd vorig jaar wel hem heeft benaderd om contact tussen hem en de kinderen te bewerkstelligen. Maar dit wil niet opschieten, want daarna heeft hij niets meer gehoord. De man heeft een naam en nummer, maar hij vindt het niet zijn taak om zich in verbinding te stellen met de gezinsvoogd en nog eens te vragen om contact. De man zoekt iemand die hem hiermee kan helpen. De ombudsman stelt een vertrouwenspersoon van het AKJ (Advies- en Klachtenbureau Jeugdzorg) voor. Mogelijk is de advocaat die hem eerder heeft bijgestaan een ingang om zo uit te zoeken welke instelling betrokken is. De man weet dit namelijk allemaal niet. Hij geeft aan dat hij nog wel even nadenkt wat hij doet.