Een vrouw neemt contact op met de ombudsman. Na een scheiding heeft zij het huis moeten verkopen. Ze heeft samen met haar twee kinderen (17 en 20 jaar) een urgentie aangevraagd. Er is bij het gezin veel hulpverlening betrokken. De jongste is tijdelijk uit huis geplaatst, maar werkt momenteel aan een terugplaatsing. Het gezin heeft in de urgentieaanvraag veel brieven van de betrokken hulpverlening meegestuurd. De hulpverleners en artsen benadrukken dat het voor het gezin van belang is rust te vinden. Nodig is een woning met voor ieder gezinslid een eigen slaapkamer. De urgentie wordt toegekend, maar wel voor een driekamerwoning (twee slaapkamers). Voor de vrouw is het onbegrijpelijk dat alle betrokken hulpverlening en artsen verklaren dat de kinderen een eigen plekje nodig hebben, maar dat de gemeente niet vertrouwt op hun professionaliteit. De gemeente legt uit dat er echter geen vierkamerwoningen beschikbaar zijn voor de tijd dat de vrouw de woning uit moet. Daarnaast leeft zij van uitkering. Uiteindelijk wordt er met behulp van woningcorporatie Ymere bemiddeld en krijgt zij een vierkamerwoning. De ombudsman sluit het dossier.