Een jonge man benadert de ombudsman. Hij lijdt aan een chronische ziekte en leeft van een bijstandsuitkering. Hij heeft een aantal aanvullingen, zoals uit de regeling tegemoetkoming meerkosten, maar hij komt eigenlijk structureel net niet rond. Hij vindt eigenlijk niet dat hij in de bijstand thuishoort. Hij is ziek en definitief afgekeurd. Hij zal nooit meer kunnen werken. Eigenlijk vindt hij dat hij in de Wajong (inkomensvoorziening voor jongeren met een ziekte of handicap) thuishoort. Zijn Wajong-aanvraag is in 2009 afgewezen, volgens hem onterecht en dit zit hem nog steeds hoog. Over de afgelopen jaren zijn er veel politieke en beleidsmatige keuzes gemaakt en het is daardoor allemaal niet makkelijker geworden. De ombudsman begrijpt dat het lastig is en dat hij inderdaad niet tot de standaard doelgroep behoort van de Participatiewet. Wel is het zo dat de bijstand in Nederland het sociale vangnet is. Indien men niet in aanmerking komt voor een andere uitkering, dan valt men terug in de bijstand.