Een vrouw woont in een appartement met een kleine tuin. Aangrenzend aan de tuin bevindt zich een stuk openbaar groen van de gemeente. De gemeente is bereid om haar dit stuk openbaar groen in beheer te geven. In 2015 komen zij een overeenkomst tot medebeheer overeen. De vrouw is belast met de onderhoud maar mag zonder toestemming geen verhardingen, opstallen en hekwerken e.d. aanbrengen. Haar buren hebben ook een stuk groen van de gemeente in beheer gekregen en hebben daar een groot terras op gebouwd. Bij het ondertekenen van de overeenkomst merkt een medewerker van het stadsdeel op dat de vrouw dat ook kan doen. De vrouw besluit daarom een identiek terras aan te leggen. Zij vraagt daar geen toestemming voor. Wanneer het stadsdeel daar achterkomt, wil het de beheersovereenkomst beëindigen. Dat betekent dat de vrouw het terras moet verwijderen. De vrouw wendt zich tot de ombudsman. Dan blijkt dat de betreffende ambtenaar ontkent zich in dergelijke bewoordingen over het terras te hebben uitgelaten. De vrouw besluit de gemeente te vragen of zij het stuk grond mag kopen. Dit is voor het stadsdeel aanleiding om de handhaving op te schorten. Het stadsdeel blijkt echter niet bereid om het stuk grond aan de vrouw te verkopen. Dat is voor het stadsdeel aanleiding om de handhavingsprocedure weer op te starten. De vrouw ontvangt daarop een een last onder dwangsom.. Zij dient daartegen een bezwaarschrift in en vraagt een voorlopige voorziening bij de rechter aan. Tegelijkertijd wendt zij zich opnieuw tot de ombudsman. Aangezien de vrouw bezwaar heeft gemaakt en een voorlopige voorziening heeft aangevraagd, is er geen rol voor de ombudsman weggelegd.