Een dame op leeftijd krijgt een klein ongeval op haar vakantieadres, waardoor ze knieletsel oploopt. Omdat ze niet mobiel is en niet over veel financiën beschikt wil ze zich aanmelden voor hulp via de Wmo. Dat blijkt lastig. Uiteindelijk ondertekent ze, op aanraden van een manager Wmo, een plan opgezet door een gemeentelijke participatieadviseur. De vrouw stelt dat het niet mogelijk is om zelfstandig en snel een Wmo-voorziening aan te vragen en dient daarom een klacht in over de hele gang van zaken rond de aanvraag. Deze klacht wordt door de gemeente afgehandeld maar absoluut niet naar tevredenheid van de vrouw. Zij heeft een behoorlijk aantal punten van kritiek op de brief en legt deze ter beoordeling voor aan de ombudsman. De ombudsman kan zich vinden in een aantal kritiekpunten van de vrouw en stelt hierover vragen aan de gemeente. Mede omdat de reactie van de gemeente op zich laat wachten en de vrouw op steeds meer manieren haar ongenoegen over de gemeente kenbaar maakt, escaleert de zaak. Hoewel het voor de vrouw steeds één probleem gaat, zijn er op een bepaald moment diverse processen bij de gemeente in gang. Er loopt een verzoek van de ombudsman, een bezwaarschrift, een verzoek van de vrouw om gegevens te verwijderen in het kader van de privacywetgeving en een brief van de vrouw aan de wethouder. De gemeente behandelt deze allemaal apart en ziet geen mogelijkheden om de zaak integraal op te pakken. Na maanden, waarin ze nog steeds geen antwoord op al haar brieven/bezwaren/verzoeken heeft, wil de vrouw nog maar één ding. Namelijk dat alles in haar dossier wat handelt over of verwijst naar haar zoon uit haar dossier verwijderd wordt. Helaas, duurt het ook weer maanden voordat dit gebeurd is. Ruim tien maanden nadat de vrouw de zaak bij de ombudsman heeft aangekaart, kan de zaak afgesloten worden. De ombudsman gaat nog wel met de gemeente in gesprek om samen te bespreken hoe dit zo heeft kunnen escaleren en wat er nodig is om dit in de toekomst te voorkomen.