Een vrouw wendt zich tot de ombudsman met een noodkreet. In het verleden heeft zij moeten verhuizen vanwege huiselijk geweld en haar adres werd daarom gemarkeerd als geheim. Nu is haar ex, naar het lijkt door onzorgvuldigheid van de gemeente, toch achter haar adres gekomen. Zij heeft telefonisch contact opgenomen met de verantwoordelijke afdeling maar krijgt daar onvoldoende steun en erkenning. Ze zit nu aan huis gekluisterd en durft de deur niet meer uit. De ombudsman vraagt de gemeente deze zaak met spoed op te pakken en contact met de vrouw op te nemen. Dat doet de gemeente heel voortvarend. Samen met de vrouw wordt gezocht naar een andere woning in Almere en de verhuizing zal ook door de gemeente gefinancieerd worden. Verdere bemoeienis van de ombudsman is niet nodig en het dossier wordt gesloten. Helaas blijkt de gemeente een paar maanden later van gedachten veranderd te zijn en vindt zij een verhuizing niet langer noodzakelijk. Na maandenlang soebatten en heen en weer mailen gaat de ombudsman met een betrokken klantmanager bij de vrouw op bezoek. Samen met de vrouw bespreekt de klantmanager de mogelijkheden om het huis, met financiële hulp van de gemeente, veiliger te maken. Gedacht wordt aan het plaatsen van veiligheidssloten en schuttingen. De ombudsman vertrouwt erop dat de vrouw er dit keer samen met de gemeente uitkomt en sluit het dossier opnieuw. Driemaal is scheepsrecht: de vrouw benadert weer de ombudsman. Ook nu duurt het lang voor de zaak door de gemeente wordt opgepakt. Dan hoort de ombudsman dat de vrouw gaat verhuizen naar Lelystad. In overleg met de gemeente Almere vraagt de vrouw een verhuiskostenvergoeding aan. De ombudsman wil nog wel met de gemeente in gesprek over de gang van zaken in dit dossier.