Een vrouw komt op het spreekuur van de ombudsman. Zij is ten einde raad omdat ze al meerdere jaren te maken heeft met geluidsoverlast van haar bovenburen. Haar buren wonen met zeven mensen in een woning van 40 vierkante meter met houten vloeren. Zij huurt haar woning sinds december 2010 en ondanks gesprekken onder leiding van Beter Buren met haar buren, klachten bij haar verhuurder en de gemeente ziet zij zich gedwongen een kort geding aan te spannen. De rechter oordeelt dat overbewoning geen grond is voor ontruiming en overlast onvoldoende vast is komen te staan. De verhuurder biedt daarop de  bovenburen een andere woning aan, maar deze hebben die woning geweigerd. Een woningruilkandidaat, een moeder met kind die de vrouw zelf had gevonden, wordt door de verhuurder afgewezen omdat zij de woningen niet geschikt achten voor huishoudens met kinderen. De impact van dit alles op de vrouw en het uitzichtloze karakter van de situatie veroorzaken bij haar gezondheidsklachten. Daarom ontvangt ze vanuit de gemeente respijtzorg, waardoor ze 42 nachten per jaar op een andere, rustige locatie mag slapen. De ombudsman besluit bij de vrouw op huisbezoek te gaan zodat hij zelf kan vaststellen waar de vrouw dagelijks mee te maken heeft. De vrouw adviseert hij een urgentieaanvraag in te dienen voor een andere woning zodat beoordeeld kan worden of haar gezondheidsklachten een urgentie rechtvaardigen. Hangende deze procedure hebben de buren uiteindelijk toch een woning geaccepteerd die door de verhuurder werd aangeboden. Hiermee is een eind gekomen aan een jarenlange overlastsituatie die ieder zich kon voorstellen, maar niemand oplost.