De ombudsman wordt gebeld door een vrouw. Ze beklaagt zich over Cordaan, waarvan ze thuiszorg ontvangt, en de problemen die ze heeft met woningaanpassingen die ze nodig zegt te hebben. De klachten over Cordaan betreffen voornamelijk het feit dat er zo bezuinigd is en alles zo strak getrokken is dan dat het er niet meer in zit dat de hulp eens een kopje koffie met haar doet of net wat extra dingetjes. De ombudsman begrijpt dat dit vervelend is, maar deze bezuinigingen zijn ook het gevolg van politieke keuzes. De ombudsman kan haar hier dus niet mee helpen. Mogelijk kan zij een maatje betrekken via Humanitas, maar de vrouw zegt hier geen behoefte aan te hebben. Daarnaast waren er in het verleden afspraken gemaakt over de personen die haar thuiszorg bieden: alleen vrouwelijke hulpen. Nu staan er toch regelmatig mannen voor de deur. De ombudsman adviseert haar om hierover eerst in gesprek te gaan met Cordaan. De vrouw vertelt dat ze ook woningaanpassingen nodig heeft, omdat de huidige woning niet geschikt is, gelet op haar gezondheid. Ze heeft een traplift en een nieuwe aangepaste badkamer nodig. De gemeente vindt dat ze moet verhuizen naar een geschikte woning, maar dat is voor mevrouw onbespreekbaar; ze woont al immers bijna vijftig jaar in haar huidige woning. De ombudsman legt uit dat het in sommige gevallen zo kan zijn dat de gemeente een afweging moet maken, omdat de aanpassingen die nodig zijn zo ingrijpend zijn dat een verhuizing naar een passende woning, die voldoende rekening houdt met haar belangen, een beter alternatief is. De ombudsman denkt dat de vrouw gebaat zou zijn bij een onafhankelijke cliëntenondersteuner. Hij  spreekt af met de vrouw dat hij nog even met haar zoon zal bellen om te bespreken wat hij haar heeft geadviseerd. Als de ombudsman die niet te pakken krijgt en van de vrouw ook niets meer hoort besluit hij het dossier te sluiten.