Een vrouw komt op het spreekuur van de ombudsman. Ze maakt zich zorgen om een jongen die ze via haar werk heeft ontmoet en uitgebreid heeft gesproken. Hij woont in de opvang en is net 18. De jongen zit al van jongs af aan in het systeem. Ze heeft het idee gekregen dat jeugdbescherming ten aanzien van deze jongen ernstig te kort is geschoten. Zo heeft hij in veel pleeggezinnen en instellingen gezeten. Toen hij 18 werd heeft het systeem hem laten vallen. Ze brengt het verhaal anoniem, omdat ze benieuwd is of de ombudsman, of de kinderombudsman iets zou kunnen met dit signaal. De ombudsman legt uit dat anonieme verhalen natuurlijk best als signaal meegenomen kunnen worden, maar het maakt het lastig om concreet iets te kunnen betekenen. Het is de ombudsman bekend dat het systeem van jeugdbescherming in Nederland, ondanks de inspanningen van de mensen die dit zware werk moeten uitvoeren, in gevallen voor kwetsbare kinderen echt te kort schiet. Zeker de arbitraire grens van 18 kan dingen heel erg lastig maken. Als de jongen bereid is om zijn verhaal te doen dan kan worden gekeken of de ombudsman concreet ergens nog iets kan betekenen. De vrouw laat weten dat de jongen niet zelf zijn verhaal wil doen. De ombudsman sluit het dossier.