Een inwoonster van het centrum van Amsterdam, meldt zich bij de ombudsman. Ze heeft onlangs een klacht ingediend over het gedrag van joggers die geen anderhalve meter afstand houden wanneer ze voorbijgangers passeren. Ze rennen ook vaak dwars door de rij mensen bij de bakker bij haar om de hoek – die netjes op afstand van elkaar staan. De vrouw wil dat er gehandhaafd wordt en dient daarom een klacht in bij de gemeente. De gemeente verwijst echter naar de wijkagent die hiervoor verantwoordelijk zou zijn. De vrouw vraagt dit vervolgens de politie op straat maar die verwijzen voor handhaving naar de gemeente. De vrouw wil duidelijkheid wie er nu handhaaft en wie ze hierop kan aanspreken. De ombudsman informeert bij de dienst Toezicht en Handhaving Openbare Ruimte. Deze neemt contact op met de vrouw en geeft aan dat op veel plekken in Amsterdam (vooral in de binnenring) de trottoirs en fietspaden vaak niet berekend zijn op 1,5 meter afstand. Het komt echt aan op het inzicht en de verantwoordelijkheid van de weggebruiker om er toch voor te zorgen dat de afstand wordt aangehouden. De gemeente erkent en herkent het probleem en zowel Handhaving als de politie doen hun best om te handhaven op de noodverordening. Zo zijn er camera’s opgehangen in de om de toestroom van publiek te kunnen monitoren en in te grijpen wanneer het te druk wordt. Overal handhaven op kleine incidenten is echter ondoenlijk. Daarom wordt gehamerd op de eigen verantwoordelijkheid waarbij handhaving en politie kunnen ondersteunen door mensen aan te spreken of te beboeten. De ombudsman vindt de reactie en de klachtafhandeling behoorlijk. De vrouw blijft het inhoudelijk niet eens met deze reactie en wil dat er meer gehandhaafd wordt. De ombudsman adviseert haar om een raadsadres (brief aan de gemeenteraad) te schrijven. De zaak wordt gesloten.