Een vrouw meldt zich bij de ombudsman voor een briefadres. Ze laat weten dat ze sinds 2017 nergens meer staat ingeschreven en verblijft op wisselende plaatsen in België, Duitsland, Italië en Nederland. Door de Coronamaatregelen zijn hostels en hotels gesloten en heeft ze geen verblijfplaats in Amsterdam. De vrouw durft geen te gebruik maken van opvangvoorzieningen. Nadat haar aanvraag voor een briefadres in Amstelveen is afgewezen probeert ze het in Amsterdam, maar omdat ze niet kan aantonen waar ze daadwerkelijk verblijft kan de gemeente niet anders dan haar adviseren om gebruik te maken van de opvang. Omdat ze dat niet durft dreigt de zaak opnieuw vast te lopen. De ombudsman is bang dat de vrouw verder in de problemen zal komen zonder adres en nodigt haar uit op kantoor om te bespreken welke andere mogelijkheden er zijn. In dat gesprek blijkt de vrouw te verblijven bij een vriendin buiten Amsterdam waar ze in principe goed zit, maar die ook bang is voor korting op haar uitkering. Omdat er in de gemeente waar ze nu verblijft minder wachttijden zijn voor een eigen woning en dus meer mogelijkheden om haar leven weer op de rit te krijgen, raadt de ombudsman de vrouw aan zich bij haar vriendin in te schrijven en een uitkering aan te vragen. Ze kan de Sociaal Raadslieden in deze plaats vragen haar daarbij te helpen. Zo kan ze zich opnieuw verzekeren en op zoek gaan naar werk. In de tussentijd kan ze de uitkering van haar vriendin aanvullen met haar eigen uitkering. De vrouw laat weten dit een goed plan te vinden en de ombudsman sluit het dossier.