Een man vraagt om hulp. Hij vertelt dat hij al 7 jaar dakloos is en niet goed geholpen wordt. Hij krijgt geen duidelijkheid over de reden waarom hij nog geen recht heeft op een woning. De man vindt dat hij goed voor zichzelf kan zorgen en is het systeem zat. De ombudsman nodigt hem uit voor een gesprek. In het gesprek, waarbij ook zijn advocate aanwezig is, komen verschillende onderwerpen aan bod. De man heeft een beschikking voor Maatschappelijke Opvang en staat op een wachtlijst. De ombudsman begrijpt dat de man de wachtlijsten beu is en toe is aan een eigen plek. Helaas zijn er met de man nog veel meer wachtenden, waardoor dit niet direct mogelijk is. Ook blijkt dat de man is uitgenodigd voor een begeleid wonen traject van waaruit hij kan doorstromen naar een eigen plek. De man is echter zo murw door de situatie dat hij dit voorstel heeft afgewezen. De ombudsman en de advocate zetten er op dat de man zich alsnog aanmeldt voor een intake. Dat lijkt te slagen maar helaas trekt de man zich na de intake alsnog terug. Omdat ook de gemeente zich op het standpunt stelt dat een passende oplossing nodig is krijgt de man uiteindelijk een studio aangeboden. Tot frustratie van zowel zijn advocate als de ombudsman wijst hij ook dit aanbod af omdat hij een echt huis wil. Omdat de ombudsman hem hier niet aan kan helpen sluit hij het dossier.