Een man uit Almere belt de ombudsman. Zijn vader heeft een eigen bedrijf, hij verkoopt keukens. De vader is op leeftijd en ziekelijk, zijn zoon verleent mantelzorg en helpt af en toe wat in het bedrijf. De zoon heeft schulden en is in 2013 uit de WSNP gezet. Hij heeft een aanvullende uitkering aangevraagd maar die wordt afgewezen omdat hij in het bedrijf van zijn vader werkt. De zoon weet niet meer wat hij moet doen en zoekt contact met de ombudsman. Die zoekt hen op bij het bedrijf van de vader. De situatie die hij aantreft is zo schrijnend dat hij besluit met de gemeente in gesprek te gaan om de mogelijkheden te bespreken. Tijdens het gesprek met vader, zoon en de gemeente lijkt iedereen van goede wil, maar na ruim een jaar is het nog niet gelukt om tot een doorbraak te komen. De ombudsman ziet dat dit voor een deel aan de vader en de zoon ligt, Maar hij moet ook constateren dat het de gemeente niet lukt om de juiste toon te vinden en de diverse afdelingen te laten vertegenwoordigen door één medewerker zodat gemaakte afspraken zowel voor de vader en zoon maar ook voor de gemeente helder zijn en nagekomen worden. Daarnaast blijft de nadruk bij de gemeente ook liggen op de rechtmatigheid terwijl deze zaak schreeuwt om een alternatieve oplossing. Na verloop van tijd reageren vader en zoon ook niet meer op de mails van de ombudsman. De ombudsman sluit de zaak dan ook na de gemeente nog een keer nadrukkelijk te hebben laten weten dat hij zich zorgen maakt. Hij verzoekt de gemeente ook om contact op te nemen met de vader en zoon om met hen in gesprek te blijven. De ombudsman zal aan deze zaak ook nog een intervisie wijden om met elkaar te bekijken of, en zo ja wat, er anders had gekund.