Een vrouw wordt half januari 2010 gedwongen opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Op 29 januari 2010 dient haar zus een aantal bijstandsaanvragen in bij de gemeente Zaanstad. Bij het indienen van de aanvragen legt de zus uit dat zij graag op korte termijn een gesprek met de gemeente wil. De vrouw beschikt al langere tijd niet meer over een inkomen, haar schulden lopen op en haar huis wordt op de veiling van 15 februari aangeboden. De gemeente weigert meerdere keren haar verzoek om een persoonlijk gesprek, omdat zij niet is gemachtigd om namens de vrouw op te treden. Ook de bijstandsaanvragen worden om die reden niet in behandeling genomen. Wel stuurt de gemeente aanvraagformulieren naar de opgenomen vrouw. Die stuurt de formulieren ingevuld retour en begin februari neemt de gemeente de aanvragen in behandeling.

De zus kan zich niet vinden in deze gang van zaken en wendt zich tot de ombudsman.

De ombudsman komt tot de conclusie dat het terecht was dat de gemeente de zus niet als zaakwaarnemer van de vrouw accepteerde, aangezien zij daartoe niet gemachtigd was. Dat laat onverlet dat de gemeente met haar in gesprek had kunnen gaan om uitleg te geven over de rol die zij kon spelen in deze gecompliceerde situatie. Voorts is gebleken dat het bijna twee maanden duurde voordat het besluit op de aanvraag opslagkosten werd geëffectueerd. Ook de behandeling van de aanvraag voor levensonderhoud heeft te lang geduurd. Tenslotte is de gemeente een toezegging om het hele dossier van de opgenomen vrouw zorgvuldig over te dragen niet nagekomen.

Hoewel de ombudsman geen aanbevelingen aan zijn rapport verbond, kwam de gemeente Zaanstad toch met een bestuurlijke reactie.