Een B.V. verhuurt een sociale huurwoning aan een vrouw, die daar met meerdere mensen woont. Alle bewoners maken de huur aan de vrouw over en zij betaalt de huur aan de B.V. De vrouw heeft als enige een huisvestingsvergunning van de gemeente om in de woning te mogen wonen. Nadat de vrouw verhuist en zich op een ander adres inschrijft, laat de Dienst Wonen Zorg en Samenleven (WZS) de B.V. weten dat die een huurder moet voordragen voor een huisvestingsvergunning. Vanwege het vermoeden van kamerverhuur bezoekt WZS de woning en spreekt met de bewoners. Op basis van dit bezoek en schriftelijke verklaringen van de bewoners, komt de dienst tot de conclusie dat de woning zonder vergunning kamergewijs wordt verhuurd, terwijl de woning is bedoeld voor een huishouden. De dienst besluit uiteindelijk de eigenaar een boete op te leggen voor deze overtreding. De overige betrokkene blijven buiten schot. De B.V. is het niet eens met de boete en vindt het bovendien kwalijk dat de dienst haar als enige niet heeft gehoord. Tevens vindt de B.V. dat WZS de bewoners en de huurster, door te dreigen met boetes, onder druk heeft gezet om belastend over de verhuurder te verklaren.

Uit onderzoek is gebleken dat de BV wel de mogelijkheid heeft gekregen om schriftelijk haar standpunt te geven, maar de dienst de B.V. als enige niet heeft gehoord. Daarmee handelt WZS in strijd met het vereiste van hoor en wederhoor. Het is de ombudsman niet gebleken dat de dienst door de bewoners te wijzen op de mogelijkheid tot handhaven, heeft beoogd belastende verklaringen te verkrijgen over de B.V. of dat de dienst ongeoorloofde druk heeft uitgeoefend. De dienst heeft het verbod op misbruik van bevoegdheid niet geschonden.