Een bewoner vraagt in 2002 een vergunning aan voor de verlaging van zijn uitrit. De gemeente verleent de vergunning en verlaagt, op kosten van de bewoner, de uitrit. In 2009 vindt er een herindeling van de wijk plaats. Daarbij verhoogt de gemeente de oprijband. De bewoner ondervindt hinder als hij met zijn auto over de oprijband moet rijden om zijn perceel te bereiken en dient daarop een klacht in bij de gemeente. De bewoner is niet tevreden over de wijze waarop de gemeente de klacht afhandelt en wendt zich tot de ombudsman.

De ombudsman komt tot het oordeel dat de klachtafhandeling tekort geschoten is. Zo is de klacht niet als zodanig herkend en is de bewoner niet gehoord. Ook schiet de motivering in de reactie van de gemeente tekort en is de bewoner er niet op gewezen dat hij zijn zaak kan voorleggen aan de ombudsman. 

Tijdens het onderzoek van de ombudsman blijkt dat een aantal buurtbewoners dezelfde klachten hebben. Naar aanleiding hiervan laat de gemeente weten bereid te zijn een onafhankelijk onderzoek te laten verrichten door een deskundige op het gebied van op- en afritten. De bewoner zal hier ook bij betrokken worden. Dit duidt op een oplossingsgerichte houding van de gemeente.