Een gezin ervaart al jaren geluids- en trillingsoverlast van, naar zij vermoeden, een bepaalde winkel in hun appartementencomplex. Hun nachtrust lijdt eronder en daarom meldt de vader de situatie meerdere malen persoonlijk bij het stadsdeel. Ook stuurt hij mails en een digitaal klachtenformulier. Wanneer dat geen soelaas biedt, wendt de man zich tot de ombudsman. De ombudsman verzoekt het stadsdeel de meldingen alsnog te behandelen.

Naar aanleiding daarvan verricht het stadsdeel een geluidsmeting. Daaruit blijkt dat een bepaalde ondernemer in overtreding is. Het stadsdeel sommeert hem om extra geluidsisolatie aan te brengen. Dat gebeurt en uit een nieuwe meting komt geen overschrijding van de normen meer naar voren. Het gezin ervaart nog steeds overlast maar het stadsdeel verwijst daarvoor naar de Vereniging van Eigenaren (VvE) omdat het geluid zou worden veroorzaakt door het centrale afzuigsysteem van het appartementencomplex. De VvE komt na onderzoek tot de conclusie dat het geluid niet van haar afkomstig is. Maanden later doet het stadsdeel onderzoek ter plaatse, waarbij alle installaties worden uitgezet om de geluidsbron te achterhalen. De uitkomst hiervan is dat de ondernemer afdoende isolatie heeft aangebracht en dat het nog bestaande geluid waarschijnlijk afkomstig is van een ander bedrijf of een transformatorhuisje. Daarover gaat de Dienst Milieu en Bouwtoezicht (DMB). De man wordt doorverwezen. Wanneer hij opnieuw via de site van de gemeente een melding indient, wordt deze echter opnieuw doorgestuurd naar het stadsdeel.

De ombudsman oordeelt dat het stadsdeel spoedig en grondig onderzoek had moeten doen naar de oorzaak van de overlast. Dat had de man en de betrokken ondernemers duidelijkheid gegeven over hun positie. Een en ander is niet gebeurd en daarmee is de man anderhalf jaar na zijn eerste (digitale) melding weer terug bij af.