Een familie woont in een rijtjeshuis. De tuinen grenzen aan een stuk openbaar groen. Het is er landelijk en vredig. In 2014 heeft de gemeente op 20 stappen afstand van de erfgrens langs alle tuinen een schelpenpad aangelegd ten behoeve van hondenbezitters. Het schelpenpad sluit aan op andere schelpenpaden in andere buurten. Niemand in het rijtje huizen was van de plannen van de gemeente op de hoogte. De bewoners ondervinden overlast van het pad omdat wandelaars vanaf het pad in hun  tuinen en woningen kunnen kijken. De bewoners kunnen zich niet vinden in de wijze waarop de gemeente met hen heeft gecommuniceerd en willen dat het pad verder van hun tuinen wordt aangelegd. De familie maakt dit aan de gemeente duidelijk. Dit leidt tot een klacht die de gemeente in behandeling neemt. Er vindt een hoorzitting plaats waarbij twee buren aanwezig zijn en een stevige delegatie van de gemeente. Van de hoorzitting wordt een verslag gemaakt. Op 12 januari 2015 volgt het antwoord van de afdelingsmanager van Advies- en Ingenieursbureau van Stadsbeheer namens burgemeester en wethouders. De gemeente erkent niet zorgvuldig met de bewoners te hebben gecommuniceerd. De communicatie verliep alleen via Twitter. De gemeente gaat niet mee met de wens van de buren om het pad te verwijderen maar is wel bereid in overleg te treden over de contouren van het pad. De gemeente stelt zich op het standpunt dat de gemeente strikt genomen niet met de buurt over de aanleg van het pad had hoeven overleggen. De familie wendt zich tot de ombudsman. De ombudsman bestudeert de stukken en laat de familie weten onvoldoende aanleiding te zien om onderzoek te doen. De gemeente heeft al erkend dat de communicatie beter had gekund. Een onderzoek door de ombudsman heeft dan ook geen toegevoegde waarde. Verder is de ombudsman van mening dat het de gemeente vrijstond het pad aan te leggen waar het is aangelegd.