3D casus: Jezelf herpakken zonder parkeervergunning
Op mijn spreekuur meldt zich een energieke man, die door de crisis in zeer grote schulden verstrikt is geraakt. Hij is een tijd uit het arbeidsproces geweest, maar heeft nu weer een baan. Alleen, hij kan geen auto kopen of leasen. Een goede relatie van hem steekt hem een helpende hand toe, precies zoals we dat willen in de ‘3D’ filosofie, en least voor hem een auto. Dat is mooi, maar nu krijgt deze man geen parkeervergunning, want daarvoor geldt de eis dat de auto op de eigen naam of via een leaseconstructie op eigen naam moet staan.
Wat ik hier als ombudsman zie, is dat de regelgeving verkokerd is, en erg dichtgetimmerd. Er is geen discretionaire ruimte in het toekennen van parkeervergunningen en het wordt de man vanuit 'onverwachte hoek' moeilijk gemaakt om zijn leven weer op te pakken. Of en hoe een gemeente dit doet, is vooral een politieke keuze, maar als ombudsman wil ik dat hier een bewuste afweging wordt gemaakt, en dat gemeenten snappen dat het probleem van burgers niet alleen een sociaal domein probleem is. Denken in termen van sociaal domein is nog steeds verkokerd denken, en dat is onderdeel van het probleem, niet van de oplossing.
