3D casus: Van de hamer en de spijker...
Deze week evalueerden we een zaak die al langer speelde. De officiële evaluatie volgt later, maar hier alvast een sneak preview. Het gaat om een moeder met kind, die vanwege psychische problemen zwerft. Ze bezit een koophuis, maar zij vertelt dat zij dit moest verhuren toen ze mantel zorg aan haar moeder leverde. Nu haar moeder overleden is, kan ze niet terug. Het tweetal komt pas laat op de radar van hulpverleners, terwijl de situatie voor het kind al lang niet veilig genoeg is.
Tegen de tijd dat het kind in beeld is het al bijna achttien. Dan heeft dwang geen zin meer (rechter keurt dat dan al anticiperend niet meer goed, tenzij er ook een 18+ plan ligt, maar dat is meestal niet het geval, omdat dat andere hulpverleners betreft..).
De evaluatie toont ons dat er veel gepraat is, en dat de hulpverleners veel inspanning hebben geleverd, maar zonder concreet resultaat voor moeder en kind. Opvallend is dat de meest voor de hand liggende oplossing, zorgen dat de moeder weer in haar eigen woning kan wonen, niet geprobeerd is. 'Dat ligt buiten onze bevoegdheden'. Dit terwijl een onder toezichtstelling wel serieus overwogen is. Niet alleen kost dat 70.000 euro per jaar, maar alle hulpverleners zijn het erover eens dat het samen in de eigen woning wonen vele malen beter was geweest...
Verder valt op dat de psycholoog, die de moeder in behandeling heeft, de signalen van onveiligheid van de dochter niet wilde delen. Nu is dit een lange tijd geleden gebeurd, in deze case, en tegenwoordig mag dit niet meer volgens de wet. Maar de hulpverleners verzekeren ons dat veel professionals zich nog steeds zo opstellen. Ook valt op dat leerplichtambtenaren niets gemeld hebben in het netwerk van hulpverleners en ook zijn signalen niet gedeeld.
Deze casus doet veel vragen rijzen: is er niet een 'out of the boxer' nodig, in sociale wijkteams? De professionals zitten zo sterk binnen hun eigen vak, dat ze oplossingen daarbuiten niet eens meer zien. Het zijn hamers die alleen maar spijkers zien, lijkt het wel.
Het tweede punt is dat professionals weinig signalen delen, en bovendien is één signaal geen signaal. Daardoor kan het lang duren voordat iets echt in beeld komt, soms te lang.
Tot slot: de doelgroepindeling bij beleidsplannen, met bijbehorende leeftijdscategorieën, maakt dat er te weinig vanuit ontwikkellijnen gewerkt wordt. De ene organisatie stopt al een half jaar voordat het kind de eindleeftijd bereikt. De opvolgende organisatie lijkt te wachten tot zij zelf een signaal op haar radar krijgt. Dan heb je al gauw een gat van een jaar.
