Een man koopt in 2006 een nieuwbouwappartement in stadsdeel West. Hij woont op dat moment al in het stadsdeel en beschikt over een parkeervergunning. Daarom maakt hij niet van de mogelijkheid gebruik om een parkeerplaats bij de woning te kopen. Hij verhuist en geeft zijn adreswijziging begin 2009 door aan Parkeer Combinatie Holland B.V. (PCH), die het parkeerbeleid in het stadsdeel uitvoert. PCH vat deze adreswijziging op als een aanvraag voor een nieuwe parkeervergunning. Omdat de man een parkeerplaats bij de woning had kunnen kopen, heeft hij echter geen recht meer op een parkeervergunning. Zo beslist PCH namens het stadsdeel. Het was echter niet de bedoeling van de man een nieuwe vergunning aan te vragen. Daarom kan hij zich niet vinden in de afwijzing en dient hij hiertegen op 2 maart 2009 een bezwaarschrift in.

Op 10 juni 2010 heeft het stadsdeel nog geen beslissing op zijn bezwaarschrift genomen en de man stapt naar de ombudsman.

De ombudsman informeert meerdere keren bij PCH naar de behandeling van het bezwaarschrift. In 2011 verneemt de ombudsman dat de beslissing al op 29 juni 2010 is genomen, maar niet eerder dan 15 december 2010 naar de man is gestuurd. Het stadsdeel verklaart het bezwaarschrift gegrond aangezien de adreswijziging niet als aanvraag gezien had mogen worden. Een parkeervergunning krijgt de man echter niet. Het stadsdeel geeft als reden voor de trage behandeling dat er sprake was van onderbezetting, vervolgens is het bezwaarschrift uit het zicht geraakt en pas na de fusie weer opgepakt. Abusievelijk is echter vergeten het direct te verzenden.

Vast staat dat het stadsdeel er meer dan 22 maanden over heeft gedaan om een beslissing te nemen en deze te versturen. Daarmee heeft het stadsdeel een wettelijke en redelijke behandelingstermijn ruim overschreden. Dit is des te klemmender nu de gegrondverklaring werd vergezeld van de mededeling dat betrokkene niet meer in aanmerking komt voor een parkeervergunning.